Zondag stond ik aan de start van de CPC. Een nostalgische hardloopwedstrijd door ons eigen stadje. Dit jaar liep ik met trots in een prachtig shirtje van mijn eigen cluppie. (de MAC, natuurlijk).
Ik loop al zo’n 15 jaar hard maar beschouw mezelf nooit echt als ‘hardloper pur sang’ (Geen rank en atletisch looplichaam en ik zal nooit een vrouw van de snelle tijden of de marathons worden). Toch is hardlopen voor mij een essentiële levensbehoefte. Voor lichamelijk onderhoud, maar daarnaast is het een belangrijk onderdeel van onderhoud aan mijn bovenkamer (want: stress-verlagend, je maakt blij-maak stofjes aan en het zorgt voor een goede dosis vitamine D).Mede door die ervaring behaalde ik laatst mijn certificaat als Running Therapeut.
Afijn, al is het hardlopen an sich nog zo stress-verlagend, Inmiddels stress ik hem aardig in aanloop naar de start. Ik heb niet heel gericht getraind en ren ik in het gezelschap van mijn bloedfanatieke broer, die deze 10km als warming-up loopt voor de halve marathon een paar uur later (wat een gek!). Omdat hij deze 10 ‘rustig aan’ wil doen, heb ik in mijn enthousiasme voorgesteld dat hij mijn haas is zodat ik mijn PR (van 7 jaar geleden) kan trotseren.
Het is prachtig loopweer en (ondanks de spierpijn van de laatste trainingen bij de MAC), heb ik een goede ‘loop-vibe’,Tegelijkertijd weet ik dat die vibe tijdens de loop kan omslaan in: irritatie, frustratie of zelfmedelijden. Want waar je bij de MAC soms wat klappen krijgt tijdens een rondje sparren, spar je tijdens een hardloopwedstrijd tegen je grootste concurrent, die je flinke (mentale) klappen kan bezorgen: je eigen bovenkamer. Dat is tegelijkertijd ook het mooie aan hardlopen. Al train je nog zo hard, is het weer mooi, zitten je veters goed en is het een makkelijk parcours, uiteindelijk is het je eigen hoofd dat zorgt dat de loop een succes of een debacle wordt.
De eerste kilometers proberen we vooral vrij te lopen uit de meute.
Dat eerste stuk maakt of breekt je hele loop. Al slalommend en met een lekkere adrenaline-roes, overtuig je jezelf dat je prima loopt met een gemiddeld tempo dat veel te hoog ligt, om ergens halverwege stuk te gaan. Daar treden dan die irritaties, frustraties, pijntjes en het zelfmedelijden op. Daar ergens overtuig ik mezelf ook altijd dat ik NOOIT MEER ga hardlopen en bedenk ik een nood-escape uit het parcours.
Die eerste kilometers gingen dus top! Maar die daarna werden pittig. Mijn broer spreekt mij bemoedigend toe en ik bedenk me dat ik wel mijn best moet blijven doen in mijn mooie shirtje, anders is het slechte reclame voor de club! Dus tanden op elkaar, en door.
Volgens mijn broer is dit het zwaarste stuk: het middenstuk, waar je niet moet verslappen maar tegelijkertijd moet zorgen dat je jezelf genoeg spaart voor de laatste 2 kilometers. ‘Vanaf de 8 KM mag het pijn doen’, roept hij veel te blij.
Wanneer we dat beruchte punt naderen, bedenk ik dat ik bij hardlopen eigenlijk nooit zo ver ga ‘tot het pijn doet’. Dus vind ik dat ik nog wel een tandje bij kan zetten, zonder dat ik dood ga.
Ik hoor mezelf vreemde geluiden produceren en raak zwaar gefrustreerd dat die k*t finish toch verder is dan ik dacht, maar de laatste 2 KM moesten pijn doen, dus ik zet nog wat aan. Eindelijk, daar is de finish. Ik pers er nog een eindsprint uit. Terwijl mijn broer roept dat ik moet doorgaan, vraag ik mij af of mijn maaginhoud daar nog wel lekker op gaat. Maar even later passeer ik dan toch eindelijk de finishlijn. En dan: Euforie en een nieuw PR!: 50:13 min.
Hoewel ik net dacht het wel gehad te hebben met loopwedstrijden, hoor ik mezelf nu geïnteresseerd peilen naar de inschrijvingen voor een volgende wedstrijd en bedenk ik me dat 10km binnen de 50 minuten ook wel moet lukken. Waarschijnlijk sta ik ergens in de loop van volgende week weer ingeschreven voor een wedstrijd (en krijg ik daar ergens halverwege die wedstrijd weer spijt van). Één ding weet ik zeker: volgend jaar wil ik hier weer aan de start staan, maar dan met een grote groep mensen met allemaal zo’n tof shirt.
Ben je ook enthousiast geworden om te beginnen met hardlopen? Of wil je leren hoe hardlopen kan bijdragen om weer meer grip te krijgen op jouw bovenkamer en om stress te verlagen? Laat het mij dan weten! Wie weet is hardlooptraining of Running Therapie wel iets voor jou en sta jij volgend jaar naast mij aan de start, met natuurlijk zo’n tof shirtje!
